صمد بهرنگی معلم، منتقد اجتماعی، مترجم، داستان‌نویس است .
نکات مختلفی در مورد شخصیت نویسنده قابل ذکر است :
مخاطب داستان صمد بهرنگی معمولا کودکان فقیرو کم بضاعتی می باشندکه باید یاد بگیرند چگونه زندگی خودرا کنترل نمایند و درعین بی بضاعتی نهایت تلاش خود را نمایندتا به بهترین مسیر و به سمت روشنایی و بصیرت هدایت نمیایند و حقیقت راکشف نمایند وگلیم خود را ازاب بیرون بکشند.
از طرفی نقدی نسبت به این کتاب از طرف نویسندگانی همچون محراب قاسم خانی وارد شده است که به شرح زیر است :
بیشتر قصه‌ها بیانیه هایى هستن براى شستشوى مغزى بچه‌ها. براى دور کردنشون از دنیاى خوشگل کودکى. براى آموزش یک ایدئولوژى خاص در فضاى کودکانه. قصه‌ها پر هستن از ترویج نفرت و خشونت و حتى ترور. توى همون صفحه اول کتاب اولدوز شخصیت اصلى و ده ساله داستان براى نویسنده شرط می‌ذاره که این کتاب رو بچه هاى مرفه و بچه هایى که ماشین گرون قیمت دارن اجازه ندارن بخونن!!! توى همون قصه بچه‌ها براى رسیدن به هدفشون سگى رو می‌کشن با این نگاه که براى رسیدن به یه هدف مهم‌تر حتى قتل هم اشکالى نداره... توى همه قصه‌ها بچه هاى مرفه بدن و بچه هاى فقیر خوب، پدر و مادر‌ها سمبل حکومت هستن و باید جلوشون وایستاد، زن بابا‌ها همه بد هستن...
به هر حال من به غیر از این کتاب کتاب دیگری از صمد بهرنگی خاطرم نیست خوانده باشم که بتوانم در مورد طرز فکر و نوع نگارش او قضاوتی کنم .اما خواندن این کتاب برایم جالب بود .به خصوص اینکه داستان از زبان یک درخت هلو بیان میشود که بسیار زیبا توصیف شده است و به نکات جالبی اشاره میکند مثلا اشاره به خاکشیرهایی است که با عجله و تند تند قد می کشند اما چون رگ و ریشة محکمی در خاک ندارند بزودی پژمرده شده و از بین می روند , یا در این قصه همچنین، مفاهیمی مانند اصالت که در هستة هلو دیده می شود،بیان میشود چنانکه پس از مرگ دوباره به ذات خود بازمی گردد.انقلابی گری و مبارزه برای عدالت از مهمترین مواردی است که در این قصه، خصوصاً در مکالمات صاحبعلی و پولاد به شکلی ساده و صریح فریاد می شود. این کار جزو ضروریات جامعه ای که دچار فاصلة طبقاتی شدیدی است نشان داده می شود
در مورد داستان :ابتدا راوی درخت هلویی را معرفی می کند که در باغ بزرگ و سرسبز ارباب وجود دارد. این درخت علی رغم نژاد مرغوبش میوه هایش را نرسیده می ریزد. سپس وارد روایت سرگذشت درخت هلومی شود.
